In Memoriam Klaas Rustema

Liefde voor natuur.

Vandaag hebben we afscheid moeten nemen van Klaas Rustema onze secretaris maar bovenal onze man van de Appelhof.

Klaas zijn liefde voor de natuur blijkt overdadig uit zijn tuin. De hoeveelheid bloemen, planten, bomen, groenten en hoogstam fruitbomen in zijn tuin is ongekend. Ook een glazen kas ontbreekt uiteraard niet. Als ik met Klaas in zijn tuin wilde overleggen dan moest  ik me eerst langs heesters, metershoge bloemen, slingerpaadjes en een fruitboom wurmen.  Maar het bleef niet bij zijn eigen tuin.

Klaas zijn grote passie; De Appelhof.

De naast gelegen Appelhof was zijn grote liefde. Meer dan 25 jaar geleden hebben we tegen elkaar gezegd;  “Als we wat willen met de Appelhof, dan moeten we ons gaan organiseren want op deze manier is de Appelhof ten dode opgeschreven”. Er werd vervolgens een eigen Belangenvereniging opgericht voor behoud en verbetering van de Appelhof.   

De gemeente werd benaderd. Die hadden in eerste instantie moeite met initiatieven van burgers die zo hun eigen ideeën hadden over groenbeheer.  Dat stuitte bij Klaas wel eens op onbegrip, maar hij liet zich niet uit het veld slaan. Het contact met Landschapsbeheer Groningen bracht uitkomst. En van lieverlee draaide de houding van de gemeente en provincie helemaal om. De provincie, met toen nog gedeputeerde Beukema, stelde eenmalig geld beschikbaar voor renovatie van zo’n unieke plek in het hart van Winsum. En met de gemeente werd een overeenkomst gesloten over het beheer van de Appelhof.

Een eigen snoeiteam.

Eerst werd er nog gesnoeid met de snoeibrigade van Landschapsbeheer Groningen maar allengs ontstond bij Klaas het idee; er zijn zoveel fruitbomen dat een eigen snoeiteam uitkomst zou kunnen bieden. Zo gezegd zo gedaan en behulp van vrijwilligers uit de buurt en uit Winsum en wijde omgeving is een eigen snoeiteam samengesteld. En Klaas coördineerde het snoeiteam. 

Eigen materieel. 

Het materiaal werd steeds geleend van Landschapsbeheer Groningen, maar dat was toch el erg lastig. “Kunnen we zelf niet aan subsidies komen voor eigen materiaal” zei Klaas.  Bij het Lokaal Loket vonden we gehoor en voor een paar duizend euro konden we het het benodigde materieel aanschaffen.  En Klaas verzorgde de aanschaf en het beheer van al het materieel. 

Een eigen zeisteam.

Klaas ergerde zich regelmatig aan de veel te zware machines in de Appelhof om het gras te maaien en het strooisel af te voeren. Klaas zei: “Dat moet toch echt anders; de bomen gaan er aan kapot en de grond wordt helemaal samengedrukt”. Op een middag wordt er voorzichtig op mijn keukendeur geklopt.  Ik vraag me niet eens af wie het, er is maar één die zo op mijn keukendeur klopt; Klaas. “Mot eem met tie proatn. Ik wil aig’n zeisteam”.  Ik zeg “Klaas weet je wel waar je aan begint zo’n groot terrein dat lukt je toch nooit. Hoeveel zeisers heb je dan wel niet nodig?” Klaas laat zich door mijn bedenkingen ( u raadt het al) niet uit  het veld slaan. En zo geschiede er kwam een zeisteam en Klaas coördineerde het hele zeisteam.   

Een eigen berging. 

Maar waar laat je al dat materieel. We konden een schuurtje lenen van een van de bewoners van de Ripperdaheerd. Maar die bewoner ging verhuizen en toen hadden we geen schuur meer. En zo raakte de schuur van Klaas overvol.  Er kwam een nieuw idee boven drijven om een eigen berging te realiseren. De middelen konden verworven worden dankzij vele subsidiegevers en fondsen voor een berging op gemeentegrond. En zo geschiede; het  Klaas coördineerde het hele bouwproces van de berging en alle eigen werkzaamheden en inrichting van de berging.  

Het Raifhoeske

Een eigen bankje.

In 2020 hebben een aantal grote kersenbomen de droogte niet overleeft en de vraag kwam naar voren: wat gaan we daarmee doen.  De een zegt het is veel geld waard en de ander wil het wel als brandhout verkopen. Als een advertentie op Marktplaats niks oplevert weet Klaas wel raad: “We maken er een bankje en een tafel van en ik heb al geïnformeerd bij Werkpro die willen dat wel voor ons doen”. En Klaas coördineerde ook dit projectje. 

Een eigen pad; het Klaas Rustemapad?

Met lood in de schoenen heb ik onlangs Klaas toch maar gepolst. Klaas was wars van gewichtigheid en bestuurlijke drukte. Ik moest daarom al mijn moed bij elkaar schrapen en hem de vraag voorleggen: “Als bestuur willen we de gemeente vragen het naamloze schuine pad door de Appelhof naar jouw te vernoemen; hoe vindt je dat”. Hij keek even verrast maar daarna begonnen zijn ogen te twinkelen en hij was zichtbaar aangedaan en hij vond het prachtig. 

Tot Slot. 

We gedenken een heel bijzondere man, wars van poeha, maar die velen inspireerde met zijn passie voor natuur en de Appelhof in het bijzonder. Klaas zijn passie werd nergens fanatiek want hij had oog voor de mensen om hem heen en  “je werd heel snel met hem eigen”. 

Klaas was zich er van bewust dat hij niet lang meer te leven had, maar hij was daar zeer toegankelijk en openhartig over en heeft dat met bewonderenswaardige moed gedragen.  Hij heeft ons op het hart gedrukt om zijn levenswerk voort te zetten met de Appelhof. We kunnen Klaas zeker niet vervangen maar we zijn wel zeer gemotiveerd om zijn werk voort te zetten waardoor hij het ook kon loslaten.

Klaas; lieve vriend, beste medebestuurslid, geliefde buur; rust zacht.

Peter Dijkstra

Voorzitter Belangenvereniging ’t Oldehof en Peerdewask